Çağdaş resim sanatında dijital görüntü estetiği

Abstract

Çağdaş resim pratiği dahilinde pek çok sanatçı, dijital teknolojilerin sağladığı olanakları farklı yaklaşımlarla üretimlerinde kullanmaktadır. Bu çalışmada benzer kavrayış ve biçimsel ortaklık gösteren sanatçıların işlerinden yola çıkılarak bir süreç anlatılmaktadır. Dijitalleşen dünyamızın, algımız üzerinde yaptığı değişiklikler neticesinde resim pratiği de bir adaptasyon sürecine girmiştir. Sanatçılar bu adaptasyon sürecinde üretimlerini biçim ve malzeme yönüyle yeniden işleyerek günümüz koşullarına paralel bir konuma getirmeyi amaçlamışlardır. Bilgisayar bu anlamda sanatçılar için vazgeçilmez olanaklara aracılık etmiştir. Görüntü üzerinde işlem yaparak olası yeni görüntüleri kısa sürede elde edebilme becerisiyle sanatçı biçim üzerinde daha dominant bir konuma ulaşmıştır. Her ne kadar görüntü sanatçı inisiyatifiyle şekillense de bilgisayar aracılığıyla tekrar biçimlenmesi üretimler arasında bir dil birliği oluşturmuştur. Birçok sanatçı dijital görüntünün geçirdiği evrime şahitlik ederken bir yardanda ürettikleri işlerle bu süreci belgeler niteliktedirler. Burada resim, sayısız dijital görüntü çokluğunun içerisinden bize bireysel bakış açılarını yansıtan bir rol üstlenmektedir. Sonuç olarak, 90'lı yıllardan itibaren pek çok sanatçı dijital olanakları farklı bağlamlar içerisinde, başka kavramlar ve referanslarla dile getirse de dijital görüntü estetiği çalışmaları kapsayan bir küme niteliğindedir. Many artists within the practices of contemporary painting would make use of the possibilities of what digital technologies offer in various approaches inside their productions. In this study a period is being told using the works of artists with similar apprehension and formal shares. As a result of the amendments of the digitalizing world on our perception, the practice of painting has also entered in an adaptation period. Artists during this adaptation period have tried to render their productions parallel to the conditions of today by processing them in terms of form and material. Computer has, in this matter, been a very important agency for indispensable possibilities. The artist using the talent of providing new imagery in a short time by processing images has reached a more dominant status over the image itself. While the image is formed with the initiative of the artist nevertheless its reforming through computers creates a common language for the productions. Many artists, having been the witnesses of the evolution of digital imagery, are at the same time the very documents of this period. Here the painting possesses a role of reflecting, through the multiplicity of innumerable digital images, the individual perspectives to us. In conclusion, although many artists since the 90s have used the digital possibilities in different contexts, concepts and with various references, however the aesthetics of digital imagery is a kind of group consisting of such productions.