Abstract:
No matter which school is taken into consideration, the relation between time and selfhood has always been one of the major problematic issues in the psychoanalytic field. That the perception of time shapes the individual's present and, therefore, future increases the formative effect of time on selfhood. It has become inevitable to see the reflections of this problematic taking considerable attention in the psychoanalytic field on literary works and many authors have focused on the conflict between self and time. In this study, the formative effect of time on the present and future of the individuals is discussed within the perspective of object relations school by focusing on Eugene O'Neill's trilogy, Mourning Becomes Electra, and it is argued that the perception of time and objects is the most significant factors in the formation of self. Psikanalitik alanda hangi ekol dikkate alınırsa alınsın zaman ve kendilik arasındaki ilişki her zaman temel sorunsallardan biri olmuştur. Zaman algısının bireyin geçmişini, bugününü ve dolayısıyla geleceğini belirlemesi, zaman olgusunun kendilik üzerindeki biçimlendirici etkisini arttırmaktadır. Psikanalitik alanda son derece dikkat çeken bu sorunsalın yazınsal yapıtlarda yansımalarını görmek ise kaçınılmaz olmuş ve pek çok yazar bireyin kendilik ve zaman algısı arasındaki çatışma üzerinde odaklanmıştır. Bu çalışmada, Amerikan oyun yazarı Eugene O'Neill'in Mourning Becomes Electra üçlemesinde zamanın bireylerin bugününü ve geleceklerini biçimlendirici etkisi nesne ilişkileri ekolü çerçevesinde tartışılmakta; zaman ve nesne algısının kişilik oluşumundaki en önemli unsurlar olduğu ileri sürülmektedir.
