Abstract:
Bu makalenin amacı, ahlak felsefesi tarihindeki belli başlı doğal yasa anlayışlarını oraya koymak ve bu anlayışlardaki dini unsurların neler olduğunu araştırmaktır. Ahlak felsefesi tarihinde üç temel doğal yasa öğretisi bulmaktayız; Cicero'nun anlayışını ifade eden klasik öğreti, Grotius'un öğretisi ve Finnis'çi teori. Cicero'cu anlayışa dahil edilen Thomas Aquinas'ın doğal yasa öğretisinde ve son dönem doğal yasa öğretisini oluşturan Finnis'in teorisinde doğrudan dini unsurların varlığını görmekteyiz. Ayrıca, doğal yasa anlayışlarının hemen hepsinde dolaylı dini unsurların var olduğunu söylemek yanlış olmaz. Doğal yasayla ilgili soyut iddiaların somut ilkelere dönüştürülmesinde ve doğal yasaya uyma gerekçelerinde dini unsurlar kendisini kuvvetle hissettirmektedir. In this article, it is aimed at estimating main natural law formulations in history of ethics, and seeing religious elements in them. There are three main natural law theories in ethics. Classical natural law doctrin of Cicero, the theory of Grotius, and the theory of Finnis. There are direct religious elements in the theory of Thomas Aquinas (which was of Ciceronian formulation) and the theory of J. Finnis. However, it is not wrong to say that there are indirect religious elements in all of natural law theories. Religious elements are important especially with respect to (the main problem of) translating abstract claims about the existence of natural solutions to questions of the proper governance of human conduct into specific practical rules and to having reasons for obeying the law of nature.
