Finans endüstrisinde karşılaştırmalı organizasyonel etkinlik: Türkiye örneği

Abstract

Gelişmekte olan ülkelerde mevcut sermayenin etkin kullanılamaması ve yaşanan küresel düzlemdeki finansal krizlerle birlikte, finansal endüstrilerin etkinliği tartışmaları giderek yoğunluk kazanmıştır. Sermayenin yatırımlara dönüştürülmesi sürecinde fonların endüstriler arasında etkin olarak dağıtılmasının önemi kadar, endüstrinin kullandığı girdi ile çıktıları arasındaki fonksiyonel ilişkinin her bir endüstrinin kendi ölçeğinde rekabet edebilirliğinin bir ölçütü olması, makro düzlemde politika önermelerinin geliştirilmesine katkı sağlayacaktır. Bu bağlamda bu çalışmanın amacı, Türk finans endüstrisine yönelik her bir karar alma biriminin endüstri içerisindeki rekabet edebilirliğini, yönetim etkinliğinden hareketle analiz etmek, endüstrilere ilişkin literatürden çıkarılmış ve tarafımızdan kurulmuş hipotezleri test ederek politika önerileri geliştirmektir. Bu amaca bağlı olarak, Türk finans endüstrisinin içinde bulunduğu tehdit ve fırsatlara yönelik uluslararası etkileşimin incelenmesi ve endüstrideki her bir alt endüstrinin (Türk Bankacılık Endüstrisi, Türk Sigortacılık Endüstrisi, Türk Yatırım Fonları) ülke içindeki konumunun analizi, çalışmanın ana konusunu teşkil etmektedir. Bu çerçevede, çalışmada üç yöntemden yararlanılmıştır. Endüstrideki her bir karar biriminin önce DEA Yöntemiyle teknik etkinlik düzeyleri ve DEAMalmquist İndeksiyle de TFV hesaplanmış, sonra Tobit Modeli ile endüstrinin etkinsizlik kaynakları araştırılmıştır. Bunlara ilaveten, anket uygulaması tekniği ile üst düzey yöneticilerden sağlanmış bilgiyle non parametrik ve parametrik yöntemlerle elde edilmiş bulgu birlikte değerlendirilmiştir. Çalışmanın sonuçları toplulaştırılmış hipotezler bağlamıyla Türkiye özelinde Post Keynesyen yaklaşımın geçerli olduğunu, ölçek avantajının ortaya çıktığını, konsolidasyona giden karar alma biriminin etkinliğinin arttığını ve firmalara özgün organizasyonel yapı ve piyasa yapısı kriz dönemlerinde dışsal şoklardan etkilenerek endüstriyel etkinliği azalttığını göstermektedir. Ayrıca kriz dönemlerinde, yönetimin başarısına rağmen Türk finans endüstrisinde önemli bir etkinsizlik sorunu olduğu sonucuna ulaşılmıştır. Elde edilen bu sonuçlar bağlamında politika yapıcılarının yeni açılımlarına fırsat verilebilecek öneriler geliştirilmiştir. In developing countries, debates on efficiency of financial industries have increasingly intensified due to the fact that current capital is not effectively used and with the financial crises that broke out on a global scale. In the process in which capitals are turned into investments, as much as importance of funds that is efficiently distributed between industries, the functional relationship between inputs and outputs used by industry has a criteria of competitiveness of the scale of each industry will provide contribution to improve policy proposals at the macro-level. Within this context, the aim of this study is to analyse competitiveness of every decision making mechanism in Turkish finance industry with considering operational efficiency and develop policy proposals testing the hypotheses taken from the literature about industries and building up by us, for this purpose, examining of international interaction of Turkish finance industry in terms of the threats and opportunities with which it is faced (Turkish Banking Industry, Turkish Insurance Industry, Turkish Investment Funds) and analysing of each sub-industry?s situation in the country are the main subject of the study. In this context, three methods are used in the study. At first, efficiency levels and total factor productivity (TFV) of decision-taking mechanisms in the industry are calculated via DEA method and DEA Malmquist Index, respectively, afterwards, sources of ineffectiveness of industries are investigated via Tobit Model. Besides these, information collected from top executives via survey technique and findings gained non-parametrically and parametrically are evaluated together. The results of the study show that Post-Keynesian approach is valid for Turkey, scale advantage appears, efficiency of decision-taking mechanism undergoing consolidation increases and organizational structure and market structure peculiar to firms decrease industrial efficiency because they are affected by external shocks in crisis periods. Moreover, in crisis periods, although the success of management, there is an important inefficiency problem in Turkish finance industry. Within the context of these results, suggestions affording the opportunity of new expansions of policy makers are developed.