Afet tıbbı eğitiminin İzmir metropol alanda acil sağlık hizmetlerinde çalışan hekimlerin bilgi düzeyine etkisi

Abstract

Amaç: Afet tıbbı eğitim programının İzmir metropol alanda çalışan acil servis ve ambulans servisi hekimlerinin bilgi düzeyine etkisinin incelenmesidir. Yöntem: Araştırmanın evreni İzmir metropol alanda ambulans ve acil serviste çalışan 313 hekim olarak belirlenmiştir ve afet tıbbı kursu eğitmeni olmayan 301 hekimin tamamı örneği oluşturmaktadır. Araştırma kesitsel olarak planlandı, hekimlerin 248'ine (%82.4) ulaşıldı. Bağımlı değişken olan afet tıbbı bilgi düzeyi 20 soru ile değerlendirildi. Her soru eşit puan değerindedir ve toplam 100 puandır. Sosyodemografik, çalışma özellikleri, afete yanıt deneyimi, afet eğitimi alma durumu bağımsız değişkenlerdir. Veri anketle, kendi kendine doldurma yöntemiyle toplandı. SPSS 16.0 kullanılarak yapılan analizde kikare testi ve lojistik regresyon analizi kullanıldı. Anlamlılık sınırı p<0.05'dir. Bulgular: Araştırmaya katılan 248 hekimin yaş ortalaması 39.3±7.4 yıldır, 2/3'ü erkektir, %73.0'ı pratisyen hekimdir, %49.6'sı hastane acil servisinde, %50.4'ü 112 ambulans servisinde çalışmaktadır. Afet tıbbı bilgisi puan ortalaması 57.6±16.0'dır. Erkek hekimlerin (0.022), 112 ambulans servisinde çalışan hekimlerin (p<0.001) ve afet tıbbı eğitimi alanların (p<0.001) afet tıbbı bilgi düzeyi anlamlı olarak yüksek bulunmuştur. Lojistik regresyon analizi sonrasında (yaş ve anlamlı çıkan değişkenler modele konulmuştur) bilgi düzeyini anlamlı düzeyde etkileyen değişkenlerin erkek hekim olma (0.018), 112 ambulans servisinde çalışma (p=0.009) ve afet tıbbı eğitimi alma (p= 0.004) olduğu belirlenmiştir. Sonuç: Afet durumunda etkin yanıt vermesi istenen acil sağlık hizmetlerinde çalışan hekimlerin afet tıbbı puan ortalaması yüksek bulunmamıştır. Çalışmada afet tıbbı kursu alan, 112 ambulans servisinde çalışan ve erkek olan hekimlerin bilgi düzeyinin anlamlı olarak yüksek olduğu saptanmıştır. Tüm acil sağlık hizmeti veren hekimlere bu eğitimler verilmeli ve sürekliliği sağlanmalıdır. Aim: The aim of this cross sectional study was to determine the effect of disaster medicine training program for emergency physicians who are working for emergency medical services in Izmir city center. Method: The sample of this cross sectional study was all of 301 physicians who were working for Emergency Medical Sevices (EMS) in Izmir city center between 10th of Jun and 22nd of August 2010 except disaster medicine course trainers (12 of 313). Two hundred forty eight (82.4%) of them participated in this study completing a questionnaire. The level of knowledge of disaster medicine which is dependent variable of this study was evaluated via 20 questions. Each of them had equal value and totally 100 points. Independent variables of this study were sociodemographical characteristics, occupational status, experience of disaster response and receiving disaster medicine training. The data were obtained via a self reported questionnaire. The data were analized on SPSS 16.0 programme, and were assessed by Chi-square and logistic regression. P< 0.05 was accepted statistically significant. Results: Mean age of 248 participants was 39.3±7.4 years and most of them was male (2/3). Seventy three percent of participants were general practioners and 49.6% of them working for hospital emergency medical services, 50.4% of them were 112 ambulance physicians. Mean of disaster medicine knowledge level was 57.6±16.0. Disaster medicine knowledge level of male physicians (p=0.022), ambulance physicians (p<0.001) and physicians who participated in 5-day disaster medicine course (p<0.001) were found significantly high. Logistic regression model contains age and significantly high variables and it was determined that variables that effects disaster medicine knowledge level significantly were five-day disaster medicine course (p<0.004), being physicians working for 112 ambulance service (p=0.009) and being male physician(0.018). Conclusion: Disaster medicine knowledge level of physicians who are working for EMS and responsible for giving effective medical care in any disaster situation were not found high. According to this study, disaster medicine knowledge level of physicians who were working for 112 ambulance service and physicians who participated in 5-day disaster medicine course and male physicians were found significantly high. Finally all the physicians who are working for EMS should be given disaster medicine training and ensured sustainability of post-graduate training programmes.