Performans tekniği açısından Debussy etütler: II. defter

Abstract

Çalgı tekniğini geliştirmek amacıyla yazılmış etütlerin ilk örnekleri, barok dönemde J. S. Bach, D. Scarlatti, Couperin ve Durante gibi besteciler tarafından, org ve klavsen öğreniminde kullanılmak üzere yazmıştır. On sekizinci yüzyılın sonları ile on dokuzuncu yüzyılın başları arasında Cramer, Moscheles, Clementi ve Czerny gibi besteciler çok sayıda etüt besteler. Romantik dönem piyano müziğinde Chopin, Liszt, Alkan ve Saint-Saens tarafından geliştirilen bu etütler, yüksek bir teknik ve müzikal anlayış gerektiren konser parçalarına dönüşür. Yirminci yüzyılda Bartok, Stravinski, Skriyabin ve Messiaen gibi besteciler, romantik anlatımın azalması ile etütlere yeni yaklaşımlar getirilmesini sağlar. Yirminci yüzyılda yazı tekniği ile devrim yaratmış Debussy, çok büyük hayranlık duyduğu Chopin'in etütlerinde olduğu gibi, iki defterden oluşan ?on iki etüt? yazar. Alıştırma amaçlı kullanımı uygun olmayan bu etütlerde, tını kalitesini geliştirmek ön plandadır. Tonal sistem göz önünde bulundurulmaksızın işlenmiş aralıklar, çok sayıda artikülasyon işareti, geniş bir dinamik yelpaze ve büyük bir ustalık gerektiren pedal kullanımı ile çalgının tüm olanaklarından yararlanılır. Tezin birinci bölümde etütlerin tarihsel evrimi ve Debussy'nin ?on iki etüt?ünün yazılış amacı hakkında ayrıntılı bilgi verilmiştir. İkinci bölümde ise etütlerin ikinci defteri için yoruma ve çalışmaya yönelik önerilerde bulunulmuştur. The first examples of etudes which aim to improve instrumental technique in the teaching of the organ and the harpsichord date back to composers such as J. S. Bach, D. Scarlatti, Couperin and Durante. By the late eighteenth and early nineteenth centuries, composers such as Cramer, Moscheles, Clementi and Czerny had composed numerous etudes. In the piano music of the romantic age, etudes developed by Chopin, Liszt, Alkan and Saint-Saens evolved into concert pieces that require a superb technique and musicality. In the twentieth century, composers such as Bartok, Stravinski, Skriyabin and Messiaen introduced new approaches to etudes which paralleled the decline of romantic expression. Just as Chopin, the object of his great admiration did before him, Debussy, with his revolutionary twentieth century compositional techniques, also composed ?twelve etudes? comprising two volumes. Composed of intervals outside of traditional tonal harmony and exhibiting numerous articulation indications and wide dynamic ranges, these pieces require masterful pedal technique and expose the full capabilities of the instrument. The first chapter of this thesis focuses on the historical evolution of etudes and presents detailed information about the purposes Debussy wished to serve by composing his ?twelve etudes?. The second chapter provides recommendations for the interpretation and practice of the second volume of etudes.