Abstract:
Terracotta, var olusun temel ögeleri olan toprak, su, hava ve atesten dogar. Neredeyse, insan ruhu ile de aynı kimyadadır. Pismis toprak olarak adlandırabilecegimiz bu teknikle, yapılan tüm sanatsal üretimler, yeryüzünün bellegini, insanın bilgeligini içlerinde saklarlar. Toprak, yeryüzünün insana armagan ettigi en zengin arkeolojik olusumlardandır. Su ile karıstırıldıgında, kolaylıkla biçimlenen kile dönüsür. Bu malzeme, heykel sanatının en eski vazgeçilmez model malzemesidir. Nefes almasına ragmen, kısa ömürlü olan bu malzeme, ancak ates ile pisirildiginde kalıcılasmaktadır. Bu çalısmada, kilden üç boyutlu kalıcı isler olusturabilmek amacıyla, terracotta'nın geçmisten günümüze kullanılısı incelenmis uygulama tekniklerine yer verilmistir. Gelisim süreci incelendiginde, neredeyse insan ile yasıt olan bu teknik dogaya uyumu, dayanıklılıgı, duyarlı anlatım olanakları ile, günümüz sanatçıları için, hala çekiciligini korumaktadır. Terracotta is composed of the soil, water, air and fire which are the basic components of the existence. It almost has the same properties of the human soul. All of the artistic products having been produced by this technique that may be called as "fired soil" keep the memory of the earth and the wisdom of the human kind. The soil, one of the richest formations which the earth has presented as an award to the human kind, turns into the clay what will be easily be given shape when mixed with the water. This material is the oldest model material with its greatest importance in the field of the sculpture. Although it can breathe, this short-lived material would solely be lasting when fired. The goal of this thesis is to point out the use of terracotta which has been aiming the three dimensional ever-lasting products of the clay from the ancient times to our day and its application techniques. When the development process was taken into consideration, this technique, which is almost as old as the history of the humankind, still keeps its attractiveness for the artists of our day with its harmony with the nature, its durability, and its facilities of sensitive exposition.
