Abstract:
19. yüzyılda ilk kez Dilbilgisi-Çeviri Yöntemiyle birlikte ortaya çıkan ‘yöntem' kavramı, 1990'lara gelindiginde yöntembilimciler tarafından reddedilmis ve yöntem sonrası çag baslamıstır. Yüzyıllık bu süreçte bes yöntem yabancı dil ögretimine damgasını vururken; tek bir bilim adamının tasarım ürünü olanlar ise modaları geçtikten sonra bir ögretim teknigine indirgenmistir. Bu nedenle, bu çalısmada yöntembilim tarihi Heraklit'in eytisimsel yaklasımına göre incelenmis, yabancı dil ögretimi alanında yöntembilimsel gelismenin ardıl yöntemlerin öncellerine karsıt savlar sürmesiyle saglandıgı görülmüstür. Eytisimsel yöntemle yapılan çözümlemede, altı temel yöntembilimsel çatısma kaynagı saptanmıstır: dilbilgisi ögretiminde tümdengelimcilik/tümevarımcılık, dil becerilerinin ögretiminde ayrılıkçılık/birlestiricilik, dil ögrenme kuramında davranısçılık/bilisselcilik, dil üretiminde dogruluk/akıcılık, dil kuramında yapısalcılık/islevselcilik, dil kavramlastırmasında tekdillilige karsı ikidillilik. The ‘method' concept, which first appeared in the name of the Grammar-Translation Method, was already rejected by the methodologists in the late 1990's and the post-method era started. In that centennial period, four methods made an impact while the products of a sole designer were reduced to a teaching technique after becoming outdated. For this reason, in this study, the history of methodology is analyzed according to Heraclitus's dialectic method, and it is observed that the methodological development in the field of foreign language teaching owes much to the counterarguments between the predecessor and successor methods. The results of the dialectical analysis indicate that there are six sources of methodological opposition: deductive/inductive grammar, separatism/integrativisim in language skills, behaviourism/cognitivism in language learning, accuracy/fluency in language production, structuralism/functionalism in the theory of language, monolingualism/bilingualism in the conceptualization of language.
