Diffüz büyük B hücreli non-hodgkin lenfomada immunhistokimyasal olarak alt grupların belirlenmesinin prognozdaki önemi

Abstract

Diffüz Büyük B hücreli non-Hodgkin lenfoma (DBBHL), klinik davranısı ve histomorfolojik özellikleri açısından oldukça heterojendir. Bu nedenle hastalıgın seyrinin tahmin edilebilmesi ve buna uygun tedavi seçeneklerinin uygulanabilmesi için farklı prognostik faktörler arastırılmıs ve bu yolda pek çok çalısmalar yapılmıstır. Son çalısmalarda DBBHL, DNA mikroarrayı kullanılarak gen ekspresyon profillerine göre prognostik önemi olan alt gruplara ayrılmıstır. Ancak bu yöntemin pahalı ve her yerde uygulanamıyor olması nedeni ile mevcut alt grupların immünhistokimyasal boyama yöntemleri ile karsılıgının olup olmadıgı arastırılmıstır. Literatür ısıgında bu çalısmada da immünhistokimyasal olarak CD10, bcl-6, mum-1, bcl-2 boyanma paternlerine göre olguların prognostik alt gruplara sınıflandırılması ve bu sınıflamanın tüm sagkalım (TS), olaysız sagkalım (OS) üzerine olan etkilerinin incelenmesi amaçlandı. Ocak 1990 ile Mayıs 2005 tarihleri arasında DBBHL tanısı olan olgular retrospektif olarak taranarak, verileri yeterli olan ve patolojik kesitlerine ulasılabilen ardısık 50 olgu çalısmaya alındı. Kesitlerin CD10, bcl-6, mum1, bcl-2 boyanma paternlerine göre olgular, germinal merkez (GM) ve GM dısı (aktive B hücreli ve sınıflandırılamayan grup) olarak alt gruplara ayrıldı. %30'u GM, %70'i GM dısı B hücreli NHL olarak sınıflandırıldı. Erkek/Kadın oranı 29/21 olup, medyan yasları 55,5'ti. Hasta grubu çogunlukla uluslararası prognostik indeksi (IPI) düsük ve orta-düsük risk grubundan olusuyordu (41 olgu). IPI'nin TS ve OS üzerinde etkisi istatistiksel olarak anlamlıydı (p=0.0001, p=0.01). IPI'ye göre düsük ve orta-düsük risk grubunda yer alan olguların sagkalımları daha uzundu. Protein ekspresyonlarının TS üzerinde bireysel etkilerine bakıldıgında CD10 pozitif olgularda sagkalımın daha uzun, mum1 pozitif olgularda ise daha kısa oldugu, bcl-6 ve bcl-2'nin anlamlı etkisinin bulunmadıgı görüldü. Olgular sınıflandırıldıgında ise literatür ile uyumlu olarak TS ve OS'nin GM hücreli DBBHL'da anlamlı ölçüde uzun oldugu saptandı (p=0.002, p=0.04). Literatürde 5 yıllık sagkalım oranının GM olgularında %76, GM dısı olgularda %34 oldugu (p=0.001) ve bulguların cDNA mikroarray kullanılarak elde edilen sonuçlar ile benzer oldugu vurgulanmıstı. Bizim çalısmamızda da literatüre benzer olarak GM olgularında 5 yıllık sagkalım oranı %92, GM dısı olgularda %40 olup GM olgularının sagkalım oranı anlamlı ölçüde yüksekti (p=0.02). Sonuç olarak, DBBHL'da GM ve GM dısı seklindeki immünhistokimyasal sınıflama daha gerçekçi bir prognostik bilgi saglayabilir. IPI düsük risk grubunda dahi GM ve GM dısı olgular arasında sagkalım farkının olması, tedavilerin seçiminde prognostik sınıflamanın önemini vurgulamaktadır. Diffuse large B-cell Lymphoma (DLBCL) is heterogenous both clinically and morphologically. Because of this heterogenity, the different prognostic factors had been studied to be able to identify at diagnosis those patients who may benefit from more aggressive or experimental therapies. Currently, using a cDNA microarray, DLBCL can be divided into prognostically significant subgroups. Because this technology is expensive and not generally available, immunohistochemistry had been studied to subclassify DLBCL into prognostically significant groups. The aim of this study was to evaluate the use of immunoperoxidase staining for CD10, bcl-6, mum-1 and bcl-2 to subdivide DLBCL into prognostic subgroups and to examine the effect of this classification on overall survival rate (OS) and event free survival rate (EFS). Fifty consecutive patients with DLBCL diagnosed between January 1990 and May 2005 in our clinic were evaluated retrospectively. The M/F was 29/21 with the median age of 55,5 years. They were classified as germinal center B-cell-like (GCB) (30%), non- GCB (70%) [activated B-cell-like (ABC) (54%) and unclassified group (16%)] according to CD10, bcl-6, mum-1 and bcl-2 staining patern. The patient group mostly consisted of the patients with low and low-intermediate IPI (41 cases). IPI was found to be significantly predictive for OS and EFS (p=0.0001, p=0.01). The patients with low and low-intermediate IPI lived longer. When the protein expressions were studied individually, OS of the patients with CD10 positivity was found to be longer but OS of the patients with mum-1 positivity was found to be shorter. There were no significant effect of bcl-6 or bcl-2 on OS. The cases classified as GCB by immunohistochemistry had a significantly longer OS and EFS compatible with literature (p=0.002, p=0.04). In the literature, the 5-year OS for GCB group was 76%, compared with 34% for the non-GCB group (p=0.001) which was similar to that reported using the cDNA microarray. In our study, the 5-year OS for GCB group was 92%, compared with 40% for the non-GCB group (p=0.02). The existance of survival differences between GCB and non-GCB groups also in the patients with low IPI score showed the importance of prognostic classification in the riskadaptive treatment approaches. In conclusion, the classification as GCB and non-GCB phenotype based immunostains may enable to define more accurate prognostic groups in DLBCL.