Sıçanlarda levobupivakain kardiyotoksisitesi üzerine lipid uygulamasının etkilerinin araştırılması

Abstract

Bu randomize, kontrollü, deneysel çalışmadaæ anestezi altındaki sıçanlarda, %20 lipid emülsiyonunun levobupivakain kardiyotoksisitesi sağaltımı ve resüsitasyon yanıtları üzerindeki etkileri araştırılmıştır. Anestezi altında, mekanik ventilasyon uygulanan sıçanlar invaziv olarak monitorize edildi. Kalp atım hızı (KAH), sistolik arter basıncı (SAB), diyastolik arter basıncı (DAB), ortalama arter basıncı (OAB) ve QRS genişliklerinin bazal değerleri kaydedildi. Yirmisekiz adet erişkin erkek Sprague-Dawley sıçan dört gruba ayrıldı. Grup A'ya (n = 7)æ %20 lipid solusyonu 1,5 mL.kg-1 bolus olarak verildi. Grup B'ye (n = 7) levobupivakain infüzyonu 3 mg.kg-1.dk-1 dozunda başlatıldı. Ortalama arter basıncı %50 azaldığında %20 lipid solusyonu 1,5 mL.kg-1 bolus olarak verildi, levobupivakain infüzyonu asistoli gelişinceye kadar sürdürüldü. Asistoli saptanan sıçanlarda levobupivakain infüzyonu durdurulup resüsitasyon uygulamasına başlandı. Grup C'ye (n = 7) levobupivakain infüzyonu 3 mg.kg-1.dk-1 dozunda başlatıldı ve asistoli gelişince levobupivakain infüzyonu durdurulup %20 lipid solusyonu 1,5 mL.kg-1 bolus olarak verildi, resüsitasyon uygulamasına başlandı. Grup D'de (n = 7) asistoli gelişinceye kadar levobupivakain infüzyonu sürdürülen sıçanlarda, asistoli saptandığında infüzyon kesilerek resüsitasyon uygulandı. Elektrokardiyogramda ilk QRS değişikliği, bazal değerlere göre kalp atım hızı ve ortalama arter basıncında %50 azalmaya kadar olan süreler ve arter basıncı trasesinde pozitif dalga olmaması ile tanımlanan asistoliye kadar geçen süreler, levobupivakain tüketimi ve resüsitasyon yanıtları kaydedildi. İstatistiksel değerlendirmede p Grupların bazal değerleri arasında anlamlı fark saptanmadı. Sadece lipid uygulanan deneklerde, 2. dakikada OAB yükselmesi dışında hemodinamik değişiklik izlenmedi. Çalışma süresince Grup B'de, C ve D gruplarına kıyasla asistoli gelişinceye kadar, daha fazla levobupivakain kullanıldı (sırasıyla 8,9 ± 10,2 mg, 2,5 ± 0,7 mg, 4,8 ± 3,2 mg) (p = 0,049). Gruplar arasında OAB ve KAH'nın azalması, QRS aralığının uzaması ve asistoli gelişme süreleri açısından istatistiksel fark bulunmadı. Grup B'de, asistoli gelişme süresinin, Grup C ve D'den daha uzun olduğu görüldü (sırasıyla 426,4 ± 649,8 snæ 54,7 ± 17,7 snæ 53,0 ± 34,7 sn). Grup B'de 4 denek resüsitasyona yanıt verdi. Grup C'de tüm deneklerde spontan kalp atımı sağlandı ve bir denekte 20 dk. süreyle devam etti. Grup D'deki deneklerde spontan kalp atımı sağlanamadı. Bu sonuçlaræ levobupivakain kardiyotoksisitesinde lipidin kardiyak arrestten koruyucu olabileceğini ve levobupivakaine bağlı kardiyak arrestte standart resüsitasyon uygulamaları yanı sıra lipid tedavisinin yararlı olabileceğini düşündürmüştür. Anahtar kelimeler: levobupivakain, kardiyotoksisite, lipid, sıçan The effects of 20% lipid infusion on treatment of levobupivacaine induced cardiotoxicity and on the results of resuscitation were investigated in this randomized, controlled, experimental study in anesthetized rats. Twenty eight adult, male Sprague-Dawley rats were divided into four groups. A tracheotomy was performed and controlled ventilation was started in anesthetized rats. Cannulation for invasive monitorization was instituted. Baseline values for heart rate, systolic blood pressure, diastolic blood pressure, mean blood pressure and the duration of QRS complex were recorded. The animals in Group A (n = 7) received 1,5 mL.kg-1 20% lipid emulsion as a bolus dose. Rats in Group B (n = 7) received 3 mg.kg-1.min-1 levobupivacaine infusion. They were administered 1,5 mL.kg-1 20% lipid emulsion as bolus dose upon a decrease of 50% in mean blood pressure and levobupivacaine infusion was continued till development of asystoleæ resuscitation was started afterwards. In Group C (n = 7) levobupivacaine infusion was started at a dose of 3 mg.kg-1.min-1 and continued until asystole. Standard resuscitation was begun immediately along with 1,5 mL.kg-1 20% lipid emulsion. In Group D levobupivacaine infusion was continued till asystole developed and standard resuscitation was started while levobupivacaine infusion discontinued (n = 7). Time to the first QRS modification, 50% reduction in heart rate and mean arterial pressure and asystole defined as absence of pressure pulse on the arterial blood pressure trace, levobupivacaine consumption and success in resuscitation were recorded. Kruskal-Wallis and Mann Whitney U tests were performed for statistical analysis. A p value Baseline measurements were similar in all of the groups. No hemodynamic change except an increase in mean arterial pressure in the 2nd minute was observed in rats receiving only lipid infusion. Levobupivacaine consumption in Group B was more than Groups C and D (8,9 ± 10,2 mg, 2,5 ± 0,7 mg, 4,8 ± 3,2 mgæ respectively) (p = 0,049). There were no statistical differences in the period before the decrease in mean arterial pressures and heart rates, QRS widening and development of asystole between the groups. It was observed that the time to development of asystole was longer in Group B compared to Groups C and D (426,4 ± 649,8 sæ 54,7 ± 17,7 sæ 53,0 ± 34,7 sæ respectively). There were 4 successful resuscitations in Group B. Spontaneous cardiac activity was provided in all rats in Group Cæ but continued in only one rat for 20 minutes. Spontaneous cardiac activity could not be provided in rats in Group D. These results suggest that administration of lipid emulsion may prevent cardiac arrest due to levobupivacaine cardiotoxicity and lipid infusion along with standard resuscitation in cardiac arrest due to levobupivacaine may improve survival. Key words: levobupivacaine, cardiotoxycity, lipid, rat