Fibrinolitik tedavisi verilen ST yükselmeli myokard infarktüsü olgularında fibrinojen ve D-dimer düzeyleri ile fibrinolitik tedavi başarısızlığı arasındaki ilişki

Abstract

Giriş ve Amaç: STEMİ tedavisinde fibrinolitik tedavi başarısızlığı morbidite ve mortalitenin en önemli sebebi olmaya devam etmektedir. Bu nedenle fibrinolitik tedavi başarısızlığını kısa zamanda öngördürebilecek belirteçlere ihtiyaç vardır. Çalışmamız, fibrinolitik tedavi verilen hastalarda devam eden tromboz ve fibrinolizin göstergesi olarak D-dimer ve bir koagulasyon proteini olan fibrinojen düzeylerini birlikte kullanarak fibrinolitik tedavi başarısızlık riskini öngörebilme bakımından değerini araştırmayı amaçlamaktadır. Materyal-Metod: Çalışmaya Ocak 2007 - Temmuz 2008 tarihleri arasında Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi (DEÜTF) Koroner Yoğun Bakım (KYB) ünitesinde yatan STEMİ tanısı konulan hastalarda fibrinolitik tedavi açısından ESC STEMİ(154) ve ACC/AHA STEMİ(89) kılavuzlarına göre klinik ve EKG kriterlerine uyan ve onam formu alınmış 18 -75 yaş aralığında 123 hasta çalışmaya dahil edilmiştir. Reperfüzyon göstergesi olarak fibrinolitik tedavinin başlangıcından sonra 90.dk EKG' de ST yükselmesinin %50 veya daha fazla azalması kriteri kullanılmıştır. Fibrinolitik tedavi öncesi ve sonrasında plazma D-dimer ve Fibrinojen düzeyleri ile fibrinolitik tedavi başarısızlığı arasındaki ilişkiyi tesbit etmek için venöz yoldan kan örnekleri alındı. Tüm hastalar transtorasik ekokardiyografi ve koroner anjiografi ile değerlendirildi. Taburcu edilen hastalar istenmeyen KVS olaylar açısından 30. gün poliklinik kontrolü ile değerlendirildi. Bulgular: Fibrinolitik tedavisi başarısız olan hastaların tedavi öncesi ortalama fibrinojen değerleri (3,4 (SD=1,2) g/L) ile başarılı olan hastaların 3,7 (SD=1,2) g/L değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Fibrinolitik tedavi ile iki grupta hastaların fibrinojen değerlerindeki düşüş istatistiksel olarak anlamlı (başarısız olan hastalarda tedavi sonrası 2,5 SD=0,9æ başarılı olan hastalarda 2,5 SD=1,0 p Sonuç: Fibrinojen düzeyi ile fibrinolitik tedavi başarısızlığı arasında ilişki saptanmadı. Fibrinolitik tedavi öncesi bazal D-dimer seviyesi fibrinolitik tedavi başarısız olan grupta anlamlı olarak yüksek saptandı. Aynı zamanda fibrinolitik tedavi sonrası D-dimer düzeyleri fibrinolitik tedavi başarılı olan olgularda anlamlı olarak yüksek saptanmıştır. Yeni gelişen D-dimer testleri fibrinolitik tedavi başarısızlığını öngördürebilecek kolay ve güvenilir bir belirteç olarak kullanılabilir. Anahtar Kelimeler: ST yükselmeli Mİ, Fibrinojen, D-Dimer, fibrinolitik tedavi, primer perkütan koroner girişim. İntroduction and Aim: Failure of fibrinolysis has been the most important reason of morbidity and mortality in ST-elevated myocardial infarction theraphy. So we need markers which can determine the failure of fibrinolysis in a short time period. Our study aimed to investigate the value of D-dimer levels, a marker of thrombosis and fibrinolysis in fibrinolytic patients and fibrinogen levels , a coagulation protein, in the manner of determining fibrinolysis failure. Methods: Between January 2007, and July 2008 ,we included 123 patients,between the age of 18 and 75 with written informed consents who attended in the Dokuz Eylül University Coronary Care Unit with the diagnosis of ST-elevated myocardial infarction and eligible for the fibrinolytic theraphy suggestions both clinically and ECG criteria according to ACC/AHA and ESC guidelines.The regression of ST elevation more than % 50 at 90 minutes inititaion of fibrinolytic theraphy had been used as reperfusion criteria.We collected venous blood samples before and after fibrinolytic theraphy to determine the relationship between fibrinolysis failure and D-dimer and fibrinogen levels.All patients have evaluated with transthoracic echocardiography and coronary angiography.Patients have evaluated in the manner of adverse cardiovascular events at 30 days after discharge. Findings: The difference of pre-treatment fibrinogen levels between the patients with fibrinolysis failure and patients with succesfull fibrinolysis is not statistically significant. (3.4 (SD = 1.2) g/L vs.3.7 (SD = 1.2 g/L)). The fall in fibrinogen levels with fibrinolytic theraphy is statistically significant in both group.(2.5 (SD=0.9) in failure group and 2.5 (SD=1.0) in succesfull group , p Results: Relation between fibrinogen levels and failure of fibrinolysis was not determined.The pre-treatment D-dimer level is higher in failure group and it is statistically significant.The post-treatment D-dimer level is also higher in the succesfull group and it is statistically significant.Recently developed D-dimer tests can be used as easy and reliably markers which can determine the failure of fibrinolysis. Key words: ST elevated MI, Fibrinogen, D-dimer, Fibrinolytic theraphy, Primary Percutaneous Coronary Intervention