Multipl sklerozlu hastalarda tedavide kullanılan Interferon Beta'ya karşı gelişen blokan ve nötralizan antikorların klinik ve radyolojik bulgular üzerine etkileri

Abstract

Amaç ve Hipotez Interferon beta (IFNß), multiple sklerozda (MS) ilk sıradaki immun tedavi seçeneklerindendir. Bazı hastalarda IFNß'nın tekrarlayan enjeksiyonları IFNß antikorlarının oluşumuna neden olabilmektedir. Bu antikorlar, molekülün biyolojik aktivitesini etkilemeyen blokan antikorlar (BAb) ve tedavi etkinliğinde azalmaya neden olan nötralizan antikorlar (NAb) olarak adlandırılmaktadır. Bununla birlikte, bu antikorların etkisi tartışmalara konu olmaya devam etmektedir. Bu çalışmanın amacı, MS'li hastalarda gelişen BAb ve NAb sıklığını, bu antikorların klinik ve manyetik rezonans görüntüleme (MRG) üzerine etkilerini değerlendirmektir. Yöntem Çalışmaya en az 18 aydır IFNß kullanan 102 MS hastası dahil edildi. Çalışmanın başlangıcında ve bir yıl sonra, örneklerin BAb tayini için, capture enzyme-linked immunosorbent assay (cELISA) kullanıldı. NAb'lar Miyxovirus Protein A (MxA) messenger RNA (mRNA) indüksiyon yöntemi (real-time polymerase chain reaction -PCR) ile çalışıldı. Klinik etkinlikæ atak hızı ve EDSS (Expanded Disability Staus Scale) skorları temelinde değerlendirildi. IFNß tedavisinin Manyetik Rezonans Görüntüleme (MRG) üzerine etkinliğin ölçütleri olarak T1 ağırlıklı post-gadolinium hiperintens lezyonlar ve T2 lezyon hacmi kullanıldı. Bulgular Çalışma başlangıcında, IFNß-1b ile tedavi edilen 49 hastanın %40.8'inde BAb saptanırken, IFNß-1a SC ile tedavi edilen 40 hastanın %15'inde, IFNß-1a IM ile tedavi edilen 13 hastanın %7.7'sinde BAb pozitifti. IFNß-1b kullanan hastaların %12.2'sinde, IFNß-1a SC kullananların %7.5'inde NAb bulundu. Ancak, IFNß-1a IM kullanan hastaların hiçbirinde NAb pozitif saptanmadı. Kalıcı NAb pozitiflik %5.2 olarak bulundu. İzlemde kalıcı NAb pozitif hastaların %60'ının atak geçirdiği gözlendi (p=0.330). Kalıcı NAb negatif hastaların, kalıcı NAb pozitif hastalara göre atak hızı fark ortalaması daha fazlaydı (p=0.024). Hastalık progresyonu üzerine ikna edici hiçbir kanıt yoktu. Radyolojik açıdan ise, kalıcı NAb pozitifliğinin T2 lezyon hacmini ve kontrast tutan lezyon sayısını etkilemediği gösterildi. Sonuç Çalışmamızda, NAb pozitif hastaların sıklığı yapılan benzer çalışmalara göre daha az bulunmuştur. Bu, Türk MS hastalarındaki genetik özellikler nedeniyle olabileceği gibi ilacın uzun dönemde immunojenitesindeki değişiklik nedeniyle de olabilir. Önceki çalışmaların sonuçları ile uyumlu olarak, IFNß-1b'nin, IFNß-1a SC'den ve IFNß-1a SC'nin de IFNß-1a IM'ye göre daha immunojenik olduğu gösterildi. IFNß'ya karşı gelişen NAb'ların atak hızı ve MRG aktivitesi temelinde terapötik etkinliği azalttığı izlendi. Bu çalışma sonuçları, BAb ve NAb'ların sıklığının, literatürdeki veriler kadar yüksek olmasa bile hastaların IFNß tedavisine yanıtsız hale gelebileceklerini göstermektedir. Purpose Interferon beta (IFNß) is one of the first line of immune treatment options for multiple sclerosis (MS). Repeated IFNß injections may induce IFNß antibody production in some patients. Such antibodies are called binding antibodies (BAbs), which do not affect the biological activity of the molecule, and neutralizing antibodies (NAbs), which are associated with a decrease in the efficacy of the treatment. However, the influence of these antibodies are subject of an ongoing debate. The objective of this study is to assess the frequency of BAbs and NAbs, and to evaluate the impact of these antibodies, from the clinical and radiologic aspects in patients with MS. Methods One hundred and two MS patients, treated only with IFNß for at least 18 months, were included into the study. Samples were screened for BAb, using capture enzyme-linked immunosorbent assay (cELISA), and NAbs were detected via Myxovirus protein A (MxA) messenger RNA (mRNA) induction assay (real-time polymerase chain reaction-PCR), first at the time of study and later, the following year. Relapse rate and Expanded Disability Status Scale (EDSS) were used to assess the clinical impact. Hyperintense lesions on T1-weighted post-gadolinium sequences and T2 lesion volume were used as magnetic resonance imaging (MRI) parameters. Results Of 49 patients treated with IFNß-1b, 40.8 % were BAb positive at the beginning of our study, whereas of 40 patients treated with IFNß-1a SC, 15 % were BAb positiveæ and of 13 patients treated with IFNß-1a IM, 7.7 % were BAb positive. NAbs were detected in 12.2 % of IFNß-1b treated patients, and in 7.5 % of IFNß-1a SC treated patients, but none of the IFNß-1a IM treated patients had detectable NAbs. Persistent NAb positivity was found 5.2%. At least half of the persistent NAb positive patients were observed to have relapses during follow-up (p=0.330). The mean relapse rate difference was significantly higher in persistent NAb negative patients than in persistent NAb positive patients (p=0.024). There was no convincing effect on progression of disability. It was shown that persistent NAb positivity had no effect on T2 lesion volume and contrast enhancing lesions in MRI. Conclusion In this study, the frequency of NAb positive patients were lower when compared to other similar studies. This might be due to genetic features of Turkish MS patients or long-term efficacy of the drug. Consistent with the results to other studies, IFNß-1b was found more immunogenic than IFNß-1a SC, and IFNß-1a SC was more immunogenic than IFNß-1a IM. NAbs produced against IFNß reduce the therapeutic benefits measured by relapses and MRI activity. Data from this study suggest that patients may become unresponsive to IFNß therapy even when the frequency of BAbs and NAbs does not prove to be as high as those in the literature.