Ratlarda sistemik rapamisin uygulamasının postoperatif peritoneal adezyonlar üzerine etkisi

Abstract

Amaç: Batın cerrahisi sonrası oluşan intraabdominal adezyonlar abdominal cerrahinin sık görülen problemidir ve ciddi komplikasyonlara yol açar. Bu ciddi komplikasyonlar da morbidite artışına ve ciddi ekonomik kayba neden olur. Peitoneal adezyonlar infertilite,kronik pelvik ağrı veya bağırsak obstrüksiyonu şeklinde karşımıza çıkar.Postoperatif adezyonlar batına tekrar giriş zamanını uzatarak re-operatif cerrahi prosedürlerin uygulanmasında ciddi problemlere ve tedavinin aksamasına yol açar.Operasyon sırasında abdominal kavitenin eksposurunu bozar ve istenmeyen enterotomilere neden olur.İntraabdominal adezyonlar aynı zamanda sağlık harcamalarını arttırır. Biz bu çalışmada rapamisin'in postoperatif peritoneal adezyonlar üzerine sistemik etkisinin tanımlanmasını amaçladık.   Gereç ve Yöntem: Çalışmada ortalama 250-300g ağırlığında, dişi, Wistar-albino ratlar kullanıldı. Her biri yedi rat içeren sistemik rapamisin ve kontrol grupları oluşturuldu. Sistemik rapamisin grubuna adezyon modeli uygulamadan 3 gün önceden itibaren günlük 1 mg/kg oral gavaj ile rapamisin verildi. Tüm ratlarda peritoneal adezyon modeli oluşturuldu. Postoperatif 7.günde re-eksplore edilen ratlar çalışma yapısından habersiz bir cerrah tarafından makroskopik adezyon skorlaması ile değerlendirildi. Oral rapamisin verilen ratlardan kan düzeyini görmek için venöz örnekleme yapıldı. Adezyon gelişen ratlarda bantla birlikte etkilenen organlarda çıkarılırken, gelişmeyenlerde ise çekum anterior duvarı ile parietal periton cilt hariç tüm katları içerecek şekilde patolojik örnekleme için eksize edildi ve ratlar sakrifiye edildi. İstatiksel analizde Mann whitney u testi kullanıldı.   Bulgular:Yapılan değerlendirmeler sonunda makroskopik değerlendirme skorları için iki grup arasında( sistemik rapamisin, kontrol) makroskopik adezyon skorları açısından istatistiki olarak anlamlı fark bulundu (p=0.035). Histopatolojik skor açısından her iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı (p=0.790). Sistemik rapamisin verilen deneklerde kan düzeyi ile makroskopik ve histopatolojik adezyon skorları arasında istatiksel olarak anlamlı sonuç bulunmadı (p=0.449,p=0.618).  Sonuç: Bu çalışmanın sonucunda rat modelinde sistemik rapamisin uygulanmasının postoperatif intraabdominbal adezyonları önlemede etkili olabileceği sonucuna varıldı.  Purpose: The formation of postoperative adhesions is a common problem in abdominal surgery that may lead to serious complications that resulting in considerable morbidity and economic loss. The consequences of intra abdominal adhesions after laparotomy include small bowel obstruction, infertility, and chronic pelvic pain. Postoperative adhesions also create significant problems in re-operative surgical procedures because lengthen the time to re-enter to the abdomen. It limit the exposure of portions of the abdominal cavity and increase the risk for inadvertent enterotomies. Adhesions increase medical costs when these patients require medical or surgical treatments. In this study we investigated the effect of rapamycin on abdominal adhesions.   Material and Method: In our study we used male albino-Wistar rats weighing between 300-350g. Two groups, each containing seven rats for systemic rapamycin, and control groups have been constituted. 3 days before of wounding rats were treated with 1 mg/kg/day sirolimus . A peritoneal adhesion model created on each rat. On postoperative 7. day all rats were surgically explored and evaluated with a macroscopic adhesion scoring system by a surgeon who is blinded to the study. We take the blood samples for counting the blood sirolimus level. In rats which developed adhesions, peritoneal bands excised with affected organs, and in rats with no adhesion, ceacal anterior wall and parietal periton with whole abdominal wall including all layers of except from skin excised for pathologic evaluation. Stastical analysis was performed using Mann Whitney u test. Results: After macroscopic evaluation scores assessed, there were statistically significant difference between two groups ( systemic rapamycin and control) (p=0.035). After histopatologic exam there were no statistically significant difference between systemic rapamycin groups and control (p=0.790). Also in systemic rapamicin group there where no statistically significant differences in macroscopic and histopathologic adhesion scores with the blood sirolimus levels.(p=0.449,p=0,618)   Conclusion: This study showed that systemic rapamycin administration may prevent the formation of postoperative intraabdominal adhesions.