Travmalı olgularda radyolojik tanının medikolegal değeri

Abstract

Giriş ve Amaç: Klinik Adli Tıp uygulamasında olguları değerlendirmede klinisyenin ve radyoloğun koyduğu tanılar arasında görüş farklılıkları olabilmektedir. Fizik muayene bulgularıyla hastayı bir bütün olarak değerlendiren klinisyenin görüşü önemlidir. Ancak gelişen teknolojiyle spesifikleşen görüntüleme yöntemlerinin, bu alana özgü eğitim almayan klinisyenlerce yorumlanması her zaman mümkün olmayabilir. Çalışmamızda; Anabilim Dalımız tarafından Radyodiagnostik Anabilim Dalı'ndan konsültasyon istenerek medikolegal değerlendirmeleri yapılmış hastaların klinik ve radyolojik tanılarının karşılaştırılarak, radyolojik tanının medikolegal değerlendirme sonucuna etkisinin ortaya konulması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Anabilim Dalımız tarafından 2000-2010 yılları arasında Radyodiagnostik Anabilim Dalı'ndan resmi yazıyla konsültasyon istenerek medikolegal değerlendirmeleri yapılmış hastaların tıbbi kayıtları, klinisyen hekimlerin koyduğu tanılar ile istenen radyoloji konsültasyonlarının sonucu konulan tanılar karşılaştırılarak incelendi. Hastaların radyoloji konsültasyonu istenmeden önceki klinik tanılarıyla yetinilmesi halinde yapılacak olan medikolegal değerlendirmelerinin sonuçları ile radyoloji konsültasyonu sonrası yapılmış medikolegal değerlendirmelerinin sonuçları karşılaştırılarak incelendi. Bulgular: İncelenen 333 olgunun yaş ortalaması 38.4±18.9 bulundu. Olgularda 371 klinik tanıdan istenen radyoloji konsültasyonu sonuçlarının; %10.2'sinde iç organ yaralanmasının varlığı konusunda, %20.7'sinde kemik kırık/çıkığının varlığı konusunda farklı değerlendirmeler yapıldığı gözlendi. Radyoloji konsültasyonu sonucuna göre medikolegal değerlendirmeleri yapılmış 327 olgunun; %29.4'ünün yaralanmasının yaşamsal tehlikeye yol açtığı, %70.6'sının yaralanmasının vücutta kemik kırılmasına neden olduğu belirtilmiştir. Olguların radyoloji konsültasyonu yapılmaksızın klinik tanılarına göre medikolegal değerlendirmeleri yapılmış olsaydı; %37'sinin yaralanmasının yaşamsal tehlikeye yol açtığı, %84.7'sinin yaralanmasının vücutta kemik kırılmasına neden olduğu sonucuna ulaşılacaktı. Tartışma ve Sonuç: Travmalı olguların klinik ve radyolojik tanılarında medikolegal değerlendirme sonucunu etkileyebilecek tıbbi görüş farklılıkları ortaya çıkmaktadır. Travmalı olgularda şüpheli veya yetersiz klinik bulguların varlığında objektif bir medikolegal değerlendirme yapılabilmesi için radyoloji konsültasyonu istenmesi uygun olacaktır. Introduction and Aim: In Clinical Forensic Medicine, there may be differences between diagnosis of the clinicians and radiologists. Opinion of the clinician who evaluates patients holistically with physical examination is important. However, interpretation of the clinical status with sophisticated imaging techniques requires specific training. We aimed to demonstrate influences of radiologic diagnosis on medicolegal evaluation, by requesting consultation from the Radiodiagnostic Department, and comparing the clinical and radiological diagnostic data. Materials and Methods: Medical records of the patients who underwent medicolegal evaluation were analysed by comparing the diagnosis of the clinicians and the radiologists obtained by consultation upon the official written requests of our Department in the period between 2000-2010. Medicolegal assessments based on clinical diagnosis of the patients with or without radiology consultation were compared. Results: The mean age of the 333 study patients was 38.4 ± 18. Radiology consultation was requested for 371 clinical diagnosis and different clinical assesments were determined in 10.2% and 20.7% of them for internal organ injuries and bone fracture / dislocation, respectively. Of the 327 cases who underwent medicolegal evaluation with radiological data, 29.4% had life-threatening injuries, while 70.6% had injuries causing fractures. When medicolegal evaluation was concluded with only clinical diagnosis, these figures would be identified as 37% and 84.7%, respectively. Discussion and Conclusion: Clinical and radiological diagnosis of trauma patients may have dissidence, which would influence medicolegal evaluation. For trauma patients with uncertain or inadequate clinical signs, requesting radiology consultation would be adequate to perform an objective medicolegal assessment.