Rat fetüslerinde deneysel özefagus atrezisi modelinde interstisyel cajal hücrelerinin dağilimi

Abstract

Giriş ve Amaç: Özefagus atrezisi 3000 canlı doğumda bir görülen gelişimsel bir anomalidir. Güncel tedavi yaklaşımı özefago-özefagostomidir. Özefagus atrezisi onarımı yapılan hastalarda ameliyat sonrası dönemde, beslenme sorunlarına yol açan anastomoz darlığı ve %90 oranına ulaşan özefagus motilite bozukluğu gibi problemler oluşabilmektedir. Bu hastalarda motilite bozukluğuna bağlı yutma güçlüğü, kusma ve gastroözefageal reflü hastalığı (GÖRH) ortaya çıkmaktadır. Özefagus atrezisi onarımı sonrası özefagusa ait motilite bozukluklarının, nöronal yapının primer malformasyonuna veya ameliyat sırasında sinir doku yaralanmalarına bağlı olabileceği tespit edilmiştir. Nöronal dokuya ait malformasyonların ise nervus vagusa ait dallanma kusurlarından kaynaklanabileceği ileri sürülmüştür. Gastrointestinal sistemde gösterilen interstisyel Cajal hücreleri (İCH) motilite düzenleyici ?intrinsic pacemaker? görevi görür. Bu hücrelerin düz kas öncüllerinden meydana geldiği düşünülmektedir. GÖRH?lı gastrointestinal sistem motilite bozukluğu olan erişkin hastalarda yapılan bir çalışmada, özefagusta İCH?ne ait elektrik aktivitenin azalmış olduğu gösterilmiştir. Deneysel olarak, adriyamisinin teratojen özelliğinden faydalanarak, rat fetüslerinde özefagus atrezisi-trakeoözefageal fistül (ÖA ? TÖF) elde edilebilmektedir. Bu çalışmada rat fetüslerinde, deneysel adriyamisin özefagus atrezisi modeli kullanılarak, İCH sayı ve dağılım değerlendirmesinin yapılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışmada Wistar albino ratlar kullanıldı. Gebe ratlara, gebeliğin 6 ? 9. günleri arasında adriyamisin 2 mg/kg?dan 4 doz halinde intraperitoneal olarak verildi. Gebeliğin 20. gününde fetüsler sezaryen ile doğurtuldu. Fetüslerin özefagusları mikroskop 2 altında diseksiyon yapılarak görüntülendi. Diseksiyon sonucunda, fetüsler ÖA eşlik eden ve ÖA eşlik etmeyen olmak üzere iki gruba ayrıldı. Her iki grubun özefaguslarından tam kat doku örneği alındı. Çalışmada, uygulama yapılmayan normal rat fetüslerinden oluşan kontrol grubu, adriyamisin verilip özefagus atrezisi elde edilen ve özefagus atrezisi elde edilmeyen rat fetüsleri olmak üzere, üç grup oluşturuldu. Her üç grupta 7 fetüs elde edilinceye kadar çalışmaya devam edildi. Fetüslerden elde edilen özefagus dokuları %4 paraformaldehit ile tespit edildi. İmmünohistokimyasal yöntem (C-kit, CD117) ile İCH varlığı araştırıldı. Bulgular: Tüm gruplardan elde edilen rat fetüs özefagus dokuları, immünohistokimyasal yöntem (C-kit, CD117) ile boyanarak İCH yapı ve dağılımı açısından karşılaştırıldığında; özefagus atrezili rat fetüslerinde İCH sayı ve dağılımının diğer gruplara göre anlamlı olarak azalmış olduğu tespit edildi. (p< 0.05 ) Sonuç: Deneysel özefagus atrezisi adriyamisin rat modelinde İCH yoğunluğunun azalmış olmasının özefagus düz kas dokusunda gevşeme yanıtının azalmasına yol açarak özefagus motilite sorunlarına neden olabilir. Özefagus atrezisi onarımı yapıldıktan sonra hastalarda görülen özefagus motilite bozukluğu semptomları, İCH?nin yoğunluğunun azalması ile ilişkilendirilebilir. Introduction and Objective: Esophageal atresia is a developmental anomaly seen once per 3000 live births. The current treatment approach is esophago-esophagostomy. In patients who underwent an esophageal atresia repair, such problems as anastomotic stricture which lead to nutritional problems and esophagus motility up to 90 % can appear in the postoperative period. These patients can suffer from dysphagia, vomiting and gastroesophageal reflux disease (GERD) depending on the motility disorder. It was determined that motility disorders of esophagus appearing following the esophageal atresia may result from primary malformation of neural structure or nerve tissue injuries during the operation. It was also argued that malformations of neural tissue may originate from branching faults of nervus vagus. Interstitial Cajal cells indicated in the gastrointestinal system act as motility regulating ?intrinsic pacemaker?. It is thought that these cells are composed of smooth muscle precursors. In a study carried out on adult patients suffering from gastrointerstinal system motility disorder with GERD, it was demonstrated that electrical activity of interstitial Cajal cells reduced in esophagus. Experimentally, esophageal atresia-tracheoesophageal fistula can be obtained in rat fetus by benefiting from the teratojenic feature of adriamycin. In this study, it was aimed at evaluating the number and distribution of interstitial Cajal cells by using the experimental adriamycin esophageal atresia in rat fetus. 4 Material and Method: In this study, Wistar albino rats were used. 4 doses of adriamycin, 2 mg/kg each, were administered to pregnant rats between the 6th and 9th days of pregnancy. Fetuses were made deliver the babies with caesarian operation at the 20th day of the pregnancy. Esophagus of the fetus were dissected and viewed via microscope. At the end of dissection, fetuses were grouped into two categories: accompanied by esophageal anomaly and not accompanied by esophageal anomaly. Afterwards, tissue samples were taken from esophagus of both groups. In this study, three groups were created: control group which includes normal rat fetus which did not undergo an effect, the group consisting of rat fetus which developed esophageal atresia following adriamycin administration and the group consisting of rat fetus which did not develop esophageal atresia. Experiments continued until 7 fetuses were obtained in each group. Esophageal tissues taken from fetus were detected with 4 % paraformaldehyde. The presence of interstitial Cajal cells was examined through the immunohistochemical method (C-kit, CD117). Results: Rat fetuses esophagus tissues obtained from all groups were dyed with immunohistochemical method /C-kit, CD117) and they were compared in terms of the structure and distribution of interstitial Cajal cells. It was detected that the number and distribution of interstitial Cajal cells in the rat fetus with esophageal atresia reduced significantly when compared to the other groups (p<0.05). Conclusion: The decrease of interstitial Cajal cell intensity in the experimental esophageal atresia adriamycin rat model may cause esophageal motility problems by leading to a reduction in the relaxation response in the esophageal smooth muscle tissue. Esophageal motility disorder symptoms seen in patients who underwent esophageal atresia repair can be associated with the decrease of interstitial Cajal cell intensity.