Abstract:
Bu çalışma Avrupa Birliği'nin ayrılıkçılık bağlantılı sorunları güvenlik gündeminden çıkartmada (desecuritization) oynadığı rolü incelemektedir. Terim olarak, bu kavram (desecuritization) bir konunun güvenlik sahasından çıkarılarak politik müzakere alanına taşınmasını ifade eder. Çalışma Avrupa Birliği'nin bu etkisini analiz ederken, terörist organizasyonlar ile bağlantılı olan ayrılıkçı siyasi partilere büyük önem vemiştir. Avrupa Birliği, ilgili barış sürecini kolaylaştırarak Kuzey Irlanda Sorununun güvenlik gündeminden çıkartılmasında katalizör olarak rol oynamıştır. Diğer yandan, Türkiye'deki sorunun güvenlik gündeminden çıkarılmasında sınırlı bir etkiye sahip olmuş, bu etki Avrupa Birliği üyeliği için gerçekleştirilen politik reformlar olarak tezahür etmiştir. Siyasi partilerin, sahip oldukları örgütsel imkanları ile terörist grupları destekleyebildikleri de bir gerçektir. Bu partilerin kapatılmamasının ülkedeki terörist faaliyetlere katkıda bulunacağı da muhtemeldir. Çalışma bu olasılık ve sonucunda yol açabileceği terörist faaliyetler hakkında her hangi bir argüman sunmamaktadır. Sadece, Avrupa Birliği'nin bu iki ülkede güvenlik gündeminden çıkarma konusundaki etkisini genel hatları ile betimlemiştir. This study overviews the role of the European Union in desecuritizing the conflicts related to separatism. As a term, desecuritization means the removal of an issue from security agenda to the bargaining political sphere. In analyzing this desecuritizing impact of the EU, the study lays a great emphasis on separatist political parties, which have connections with separatist terrorist organizations. Two countries with different backgrounds are selected to discuss this research question, which are the United Kingdom (UK) and Turkey. The EU seems to have played a catalyst role in desecuritization of Northern Ireland problem by facilitating the peace process in Northern Ireland. On the other hand, it seems to have a limited effect on desecuritization of the problem in Turkey, which presents itself as political reforms for the EU membership. As examples from the UK and Turkey indicate, political parties can assist terrorist groups with their organizational capabilities. The related non-proscription of these parties may also likely to contribute to the terrorist violence in the country. Studying this relationship and the level of potential terrorist violence are beyond the scope and means of this study. Instead, it only overviews desecuritizing effect of the EU in a descriptive manner in these two selected countries.
