Abstract:
Otuzlarda, edebi çalışmanın kendisiyle
ve bunun sonucu olarak edebi teknikle ilgilenen Yeni
Eleştirinin doğuşuyla birlikte gittikçe artan sayıda,
öncelikle dille ilgilenen eleştirel makale yayınlanmıştır.
Bu dil çalışmalarının önemli bir aşaması, özel kullanımlarından
ve kullanım sıklıklarından dolayı bize
yazarın bilinçli ya da bilinçsiz niyetleri hakkında bir
şeyler söyleyen birbiriyle bağlantılı kelime veya cümle
soylarını ya da gruplarını keşfetme teşebbüsü olmuştur.
Yalnızca metafor aileleriyle ilgilenen Mark Schorer
onları “metaforik altyapılar”(1) olarak adlandırır.
Temelde tekrar eden imge ve metaforlarla ilgilenen
Reuben Brower ise onlara “devamlılıklar”(2)der.
Ancak eleştirmenlerin çoğu öncelikle bu dil ailelerinin
metaforik üyeleri üzerine yoğunlaşmış olsalar da,
mecazi olanlarla birlikte edebi bileşenlerin yine de
daha açıklayıcı olabilecek daha geniş bir birim oluşturdukları
aşikardır. Ve düz anlamlı (literal) olanı mecazi
(figurative) olanla tek bir aile biriminde birleştirdiğimizde
belki en doğru biçimde edebi “motif” olarak
adlandıracağımız şey ortaya çıkar.
