The relationship between person-supervisor fit and organizational commitment

Abstract

Şirketler, dinamik çevrelerde rekabet yönünden avantaj sağlayabilmek için şirket değerleriyle uyum sağlayabilen bireylere ihtiyaç duymaktadır. Aynı zamanda, çalışanlar da beceri ve yeteneklerini kulanabilecekleri ve kişisel özelliklerinin uyum sağladığı iş ortamlarını tercih etmektedirler. Bu nedenle örgütle kişisel özellikleri ve değerleri uyum sağlayan çalişanlar uyum sağlamayanlardan oranla örgütlerine daha fazla bağlılık duyabilmktedirler. Bu noktada birey-örgüt uyumunun önemi ortaya çıkmaktadır. Değer uyumu örgütsel bağlılığı açıklamak açısından en kritik değişkenlerden biridir. Bu kapsamda, iş ortamında çalışan ve yöneticilerin değerlerinin uyumu özel bir öneme sahiptir. Genelde aynı iş ortamında çalışmalarından ve çok sık etkileşim içinde bulunmlarından dolayı yöneticinin çalışanın tutum ve davranışları üzerindeki etkisi büyüktür. Bu amaçla, bu çalışmada çalışan-yönetici uyumu ve örgütsel bağlılık ilişkisi incelenmiştir. Araştırma Türkiye'nin en büyük üniversitelerinden birinde uygulanmıştır. Çalışmanın örneklemi iki fakültede çalışan toplam 105 akademik personelden oluşmaktadır. Çalışmada, çalışan-yönetici ve Allen ve Meyer'in (1993) örgütsel bağlılık ilişkisine ilişkin üç hipotez önerilmiştir. Bu üç hipotezden ikisi desteklenmiştir. Araştırmanın sonuçlarına gore, otorite açısından çalışan-yönetici uyumu ve örgütsel bağlılık arasındakı anlamlı ve pozitif ilişki ilk hipotezi kısmen desteklemiştir. Ödüllendirme açısından çalışan-yönetici uyumu ve devamlılık bağlılığı arasındakı ilişki üçüncu hipotezi kısmen desteklemektedir. Ikinci hipotez çalışmada desteklenmedi. Çalışan-yönetici uyumuyla normatif bağlılık değişkeni arasında anlamlı ilişki bulunamadı. In order to gain competitive advantage in today's dynamic environment, organizations need individuals who can be congruent with their organizational values. Meanwhile, current research shows that individuals often continue working for organizations that enable them to best utilize their skills and abilities and that provide an environment which appropriately matches their personal attributes. Therefore, an individual whose personal values fit with the values of the organization would be more committed to the organization than an individual whose personal values differ. At this point, the importance of person-organization fit emerges. Value congruence is one of the significant variables explaining organizational commitment. In this context, the value congruence between individuals and their supervisors also plays a critical role since supervisors are the vital point of contacts of individuals in an organization. Thus they mostly work at the same work environment and interact frequently. Therefore their value congruence plays an important role in shaping attitudes and behaviors of individuals. With this in mind, the aim of this study was to investigate the relationship between person-supervisor value fit and organizational commitment. The study was conducted in one of the biggest universities of Turkey and questionnaires were applied to a sample of 105 individuals from two faculties. We proposed three hypotheses explaining the relationship between person-supervisor fit and Allen and Meyer's (1993) organizational commitment scales. Regarding the results of the study, the first hypothesis was partially supported by the significant and positive relationship between person-supervisor fit and affective commitment scale, in terms of congruence with emphasis paid to authority. The significant and negative relationship between continuance commitment scale and person-supervisor fit in terms of reward confirmed our third hypothesis. The second hypothesis received no support in our research study. Person-supervisor fit had no significant relationship with normative commitment scale.